خیلی جنگیدم ولی نشد

به سینی چای خیره مانده بود ،

و شرمنده ، انگشتانش را می کاوید
برای جهیزیه دخترش،از مادرم کمک میخواست
مادر هم ، سرش را پایین انداخته بود
دلش پر بود و دستش خالی ، 
تنها النگوی مانده از روزگار قدیم را ، 
زیر آستین لباسش پوشاند و گفت : 
تو رو خدا بفرما ، چایی سرد می شه
تا فردا ، خدا بزرگه

فردا با مادر بازار بودیم ، 
روبروی طلا فروشی 
ویترین مغازه ، پر بود از حلقه و گردنبند و انگشتر
مادر گفت بیرون بمانم و تا او بیاد ، ببینم کدامیک زیباترند 

دقایقی بعد ، ویترین باز و بسته شد
بغضم ترکید، همه طلا ها را تار می دیدم 
زیباترین آنها ، النگوی مادرم بود ،
که حالا پشت ویترین بود

به خانه که بر می گشتیم ، مادر ، سرش بالا بود
دلش خالی و دستش پر 
آری مادر ، آستین بالا زده بود

فردا شده بود و خدا ، چونان همیشه ، بزرگ