خیلی جنگیدم ولی نشد

هو العلیم

گاهی بعضی چیزها هیچ دلیلی ندارند، یعنی هیچ دلیل مهمی ندارند. فقط اتفاق می افتند، بی سر و صدا، بی اذیت و آزار، بی جلب توجه. ننوشتن من هم از همین چیزهایی است که دلیل نداشت. دلیل مهمی نداشت، شاید فکر کنید دلیلش وایبر واینستاگرام و تلگرام و کلهم شبکه های اجتماعی و انفرادی! بود اما دلیلش این نبود، دلیلش روزمرگی هم نبود، حتی درس و دانشگاه و کمبود وقت هم نبود، دلیلش ساده بود، خیلی ساده. چیزهایی در دنیای واقعی من اتفاق افتاد که ترس نوشتنشان را داشتم، بله می ترسیدم از نوشتن واقعیت هایم. می ترسیدم از واقعیت هایم بنویسم، می ترسیدم از واقعیت های پیش آمده بنویسم. می ترسیدم چون کارهایی کرده بودم که با منی که از خودم برایتان ساخته بود خیلی فرق داشت. می ترسیدم خود واقعی ام که از زمان آخرین نوشته ام تا کنون در من زندگی می کند، برایتان آشکار کنم. می ترسیدم...

حالا هم ترسم را کنار نگذاشته ام، هنوز هم می ترسم، هنوز از واکنش شماها می ترسم. هنوز هم... اما دیگر تاب ننوشتن ندارم باید بنویسم، باید داستان تکه تکه شده ام را ادامه دهم.

و حالا ادامه ماجرا...

خب تا آنجا رسیدیم که یکی از اساتید محترم دانشگاه به علت غیبت های مکررم درس سه واحدی من را حذف کردند.

شرح ماوقع: یک روز سر کار بودم که موبایلم زنگ خورد و مسئول آموزش دانشکده از آن طرف با صدای خندان گفت خانم فلانی، دکتر فلانی گفتند بیایید و درستان را با من حذف کنید! خب انتظاری بیش از این هم از این دکتر جوان دانشکده نمی رفت. او استادی بود که حقیقت را برایش گفته بودم و نمی دانم چرا انتظار داشتم که با نیامدنم سر کلاس ها موافقت کند و ایشان با تمام عصبانیتی که می شد از خودشان بروز دهند مخالفت کردند. خب دیگر تیری در کمان نداشتم، اولین و آخرین تیرم گفتن حقیقت بود که از کمان رها شده بود و بر خلاف تمام جملات قصار (که راستگویی خوب است و فلان و بهمان) به هدف که ننشسته بود هیچ، از نزدیکی سیبل هم رد نشد. استاد مذکور بیست روز مانده به امتحانات پایان ترم من را حذف کردند به همین سادگی. حذف اضطراری هم تمام شده بود و فقط مانده بود دو راه. یا باید می رفتم سر جلسه امتحان و امتحانم را صفر می شدم یا درس را حذف پزشکی می کردم. یعنی باید یک گواهی الکی به دانشگاه ارایه می کردم که ببینید من درست در روز امتحان مریض شدم و اتفاقاً حالم هم خیلی بد بود و نقطه ی شروع دروغ های من همین جا بود. رفتن به مطب پزشک، گواهی الکی گرفتن، داروخانه، داروی الکی گرفتن، آمدن به دانشکده، به مسئول آموزش دروغ گفتن، به دکتر دانشگاه دروغ گفتن، به استاد راهنما دروغ گفتن، به معاون آموزشی دروغ گفتن و سرانجام حذف پزشکی درس مربوطه مسیری بود که برای صفر نگرفتن یک درس سه واحدی طی کردم. درسم حذف شد و ترم بعدی شروع.

مشکل ندادن مرخصی و غیبت های کلاسی از ترم اول به ترم دوم منتقل شدند. یعنی همچنان مشکل پابرجا بود به خصوص اینکه رئیس اداره مربوطه هم به جای دیگری منتقل شدند و من مانده بودم و یک رئیس ترسوی تازه کار که تا اسم مرخصی می آمد می خواست بیرونت کند.

انصراف

 یک ماه از ترم گذشت، من هیچ مرخصی نداشتم، یکی از همکلاسی ها زنگ زد و گفت استاد فلانی سراغت را می گیرد که کجایی و یک جلسه هم نیامدی. با بغض و ناراحتی اولین چیزی که به ذهنم می رسید گفتم: "بگو پاش شکسته!" حالم از خودم بهم خورد.

دروغ بعدی به استاد بعدی شروع شد. دو روز بعد هم کلاسی ذکر شده زنگ زد و گفت استاد فلانی گفت: "اشکالی نداره تا پاش خوب نشده نیاد".کارم برای یک و ماه نیم حل شده بود. به دو استاد دیگر هم همین را گفتم و به همین ترتیب تا قبل از عید کلاس نرفتم. مانده بود بعد از عید. بعد از عید را چه می کردم، تا ابد که نمی توانستم بگویم پایم در گچ است. باید دروغ دیگری می گفتم. توی اتوبوس به سمت تهران که می رفتم چیزی به ذهنم رسید، یک چیز خطرناک و با ریسک بالا. بعد از کلاس رفتم پیش استاد و گفتم. دروغی را که ساخته بود گفتم. از خودم بدم می آمد اما مجبور بودم. مجبور بودم چون هیچ کس با حقیقت من کنار نیامد. مجبور بودم چون از گفتن حقیقت ضرر کردم. با همه ی این محبور بودن ها از خودم بدم آمد. اما گفتم. گفتم ازدواج کردم و همسرم منتقل شده به شهرستان دیگری و با درس خواندن مخالف است و اذیت می کند اگر خانه نباشم! چه دروغی، خودم هم داشتم باور می کردم. آن لحظه که این حرف را زدم و استاد با مهربانی پذیرفت و قبول کرد یک هفته در میان بیایم، حس آدمی را داشتم که بعد از چند سال ترک، دست به مواد زده...

حس بدی بود. حس فرو رفتن در لجن...

دقیقاً و بدون اغراق حس فرو رفتن در لجن بود. من آلوده شده بودم. آلوده ی دروغ. آلوده ی دروغی که کارم را راه می انداخت.

دروغم ابزار می خواست. یک حلقه در انگشت دوم دست چپ. از آن روز با حلقه رفتم دانشگاه. قبل از کلاس دستم می کردم و بعد از کلاس از دستم در می آوردم. خوشبختانه هیچ کدام از دوستانم به این مساله شک نکردند و بهانه می آوردم که انگشتر برای دست راستم تنگ است. اوایل فرودین ماه بود که رئیس تصادف کرد و اتفاقاً پایش هم شکست. تا دو ماه نیامد. من از جانشین تازه کارش مرخصی می گرفتم و یک هفته در میان خودم را سر کلاس ها آفتابی می کردم. رئیس خوب شد و برگشت. یک روز صدایم زد و آنقدر برای مرخصی هایی که حقم بود سرم داد زد که بعدش خودش هم از آن همه خشم پشیمان شد اما دیگر فایده ای نداشت. چیزی در من مرده بود. وقتی از اتاقش بیرون آمدم فقط به این فکر کردم که چرا برای درس خواندن باید انقدر سختی کشید، تقصیر من چه بوده است، چرا حق استفاده از مرخصی قانونی خودم را ندارم، چرا باید انقدر مجبور به دروغ گفتن شوم، چرا باید هدف خشم بی افسار یک آدم احمق باشم فقط به این علت که از حق قانونی خودم برای تحصیلم استفاده کرده ام؟...

حالم از همه چیز بهم خورد، هنوز هم حالم از همه چیز بهم می خورد. چند روز بعد رئیس صدایم زد و گفت ببخشمش. ایستادم و گفتم رفتار آن روزش هرگز از یادم نمی رود.

ترم دوم تمام شد. با دروغ، نه با دروغ های بزرگی که گفته بودم تمام شد.

ادامه دارد...